Reisverslag: Cappadocië
LEVEL UP!
Connectie zonder woorden
Soms voelt het leven als een sprong in het diepe, en dat was precies hoe dit moment voelde, de eerste opdracht van The Level Up in Cappadocie. Daar stond ik dan, in een vreemd land, tussen onbekende gezichten, die een taal spreken die ik niet spreek. De opdracht was simpel: leg hen vast. Maar hoe begin je als je elkaar niet verstaat? Hoe creëer je verbinding als de woorden ontbreken?
Met Google Translate als onze (want we waren met zen drieën) bondgenoot waagde ik me aan de uitdaging. De start was stroef, ongemakkelijk zelfs. Steeds opnieuw richtten ze hun blik naar de lens, nieuwsgierig maar vriendelijk en geduldig. En dat viel op: hun vriendelijkheid was hartverwarmend. Elke beweging, elke glimlach vertelde me dat ze er echt voor openstonden. Niet omdat ze moesten, maar omdat ze wilden.
Toch bleef er die taalbarrière. Een muur van onbekende woorden en gebaren waarvan je niet zeker weet of ze hetzelfde betekenen. Maar soms overbrug je die muur door het simpelweg te proberen. Door een waarschijnlijk net foute vertaling, nodigden we onszelf uit voor een kop koffie. Niet zomaar koffie, maar een brouwsel zo sterk dat het je hele lijf wakker schudde. TIP: Drink nooit je tas tot op de bodem leeg.
De gastvrijheid was overweldigend. Alsof de koffie nog niet genoeg was, haalde hij met trots ook een oude foto van zijn vrouw tevoorschijn, genomen in een tijd dat ze nog jong en stralend verliefd waren. Zijn ogen lichtten op toen hij vertelde, of eigenlijk gebaarde, over de herinneringen die die foto voor hem in zich droeg.
Het was een moment van pure menselijkheid. Een situatie waarin woorden overbodig bleken en waarin we elkaar toch begrepen. Voor even voelde ik me volledig thuis in hun wereld. En tegelijkertijd voelde ik me een buitenstaander, onwennig in de onbekendheid. Die mix van op mijn gemak zijn en ongemakkelijkheid was intens. Het was alsof ik aan het balanceren was op de grens van wat vertrouwd en nieuw was.
Wat ik daar leerde, was simpel maar krachtig. Fotografie gaat niet alleen over wat je vastlegt, maar over wat je ervaart in het proces. Over de verbindingen die ontstaan, zelfs zonder woorden. Over de herinneringen die je samen bouwt, hoe vluchtig het moment ook lijkt. Soms is het vreemdste, meest ongemakkelijke avontuur precies wat je nodig hebt om het rebelse in jezelf te voelen. De durf om te springen en het onbekende te omarmen.
En dat maakt het verhaal uniek. Dat maakt het waardevol. En was de perfecte les om de Level Up mee te starten! En ja, dit was pas dag 1.
10.000 luchtballonnen (of toch 150)...
De wekker rinkelde om 6 uur. Of, voor de thuisblijvers, 4 uur ’s nachts. Met kleine ogen stapten we uit bed, maar al snel waren we dat vergeten. Zoveel luchtballonnen had ik nog nooit gezien, ze vulden de hemel dat het voelde alsof we in een levend schilderij stonden. Het liedje van K3 spookte door mijn hoofd: “10.000 luchtballonnen kleuren de horizon…” Ja, precies zo voelde het, al waren het er maar 150.
We leerden, experimenteerden, maar vooral: we genoten. Het uitzicht was adembenemend en uniek, iets wat je nooit helemaal kunt vastleggen, hoe goed je camera ook is. Soms verloren we onszelf in het fotograferen en creëren, terwijl we andere momenten gewoon even stil stonden en het allemaal in ons opnamen. Iedereen vond zijn eigen weg en liepen alle kanten uit voor het mooiste plaatje. Maar altijd was er een gevoel van samen zijn.
We liepen onder de ballonnen door, lachten, en maakten tijd om elkaar vast te leggen. Hier een foto van ons samen, daar een poging om een uniek perspectief van de omgeving te vinden. En als perfecte afsluiter: een heerlijk kopje koffie. En ja, deze keer écht goede koffie, zo’n kop die je weer helemaal oplaadt.
Maar daarmee was de dag nog lang niet voorbij. Na een stevige lunch pakten we onze spullen voor een hike door de Pigeon Valley. Een vallei vol contrasten: de naam doet je denken aan vredige duiven, maar in werkelijkheid zagen we er nauwelijks een. Wat wel opviel, was de stilte (wat natuurlijk ook de opdracht was, om een 3 kwartier in stilte te wandelen). Een wandeling die ons dwong even naar binnen te keren, met jezelf en je eigen gedachten. Pittig, zowel fysiek als mentaal.
Toch voelde ik een ongemakkelijk knagend gevoel. Het prachtige landschap was op plekken doordrenkt met een ander verhaal: onafgemaakte huizen, vuilnis dat op de grond slingert, verdorde planten. Het stoorde me echt. Een plek met zo’n uniek potentieel, en toch het gevoel van verval. Maar ergens gaf die imperfectie ook karakter. Het maakte dat ik het contrast kon zien tussen de schoonheid en de rauwheid, en daar zit vaak een verhaal dat het waard is om vast te leggen.
Terwijl we stap voor stap de vallei doorkruisten, kwamen de inzichten vanzelf. Soms is het landschap even ruig als het leven zelf, en juist die imperfectie maakt het gedenkwaardig en toch ook lelijk. Het is de kunst om de schoonheid te blijven zien, zelfs als het even tegenzit. Dat is precies waar reizen om draait. Het omarmen van het onbekende, het lelijke, het onverwachte en daar iets moois uit creëren.
Na deze dag voelde ik me uitgeput, maar voldaan. Een dag vol luchtballonnen, wandelingen en een landschap dat me uitdaagde om verder te kijken dan de oppervlakte. Want uiteindelijk is het niet alleen wat je ziet, maar wat je voelt, dat je meeneemt naar huis.
Eens anders dan anders
De derde dag begon met een missie: creatief fotograferen en experimenteren met flitsen (wat voor mij echt een onbekende was). Wat volgde, was een avontuur met drie totaal verschillende koppels, elk met hun eigen dynamiek en uitstraling. Een dag waarin ik bewust uit men comfortzone stap en het eens niet om het verhaal ging, maar om het vinden van die ene perfecte foto. Een foto die niet alleen vastlegt, maar ook verbluft.
Het eerste koppel, Nederlands, bracht een heerlijke country vibe met zich mee. Hun energie voelde als een frisse bries, relaxed en toegankelijk. Eindelijk geen taalbarrière, wat een verademing! Op een ranch, tussen de paarden en het stoffige zand, gingen we helemaal los. Close-ups, wide shots, de paarden erbij of juist niet… Alles was mogelijk.
Daarna was het tijd voor het Turkse koppel. Hij was duidelijk gewend om model te staan en zij? Zij was bloedmooi. Alles aan hen voelde gestileerd en verfijnd, alsof elk detail precies klopte (en ja daar zorgde zijn manager ook wel voor). Ze poseerden moeiteloos, alsof ze wisten wat we wilden voordat we het zelf doorhadden (en soms ook natuurlijk niet, dank je taalbarrière). Het was indrukwekkend, maar ook een uitdaging, hoe voeg je je eigen creatieve handtekening toe aan iets wat al zo perfect lijkt?
Het Duitse koppel was een totaal ander verhaal. Waar het Turkse paar gepolijst en perfect was, voelde dit stel natuurlijker en losser. Hun interactie was oprecht en ongekunsteld. Maar haar ogen! Die intens blauwe blik zou je in een menigte nog herkennen. Dat soort schoonheid leg je vast zonder dat het moeite kost, puur instinctief.
Vandaag draaide alles om de foto’s, de perfecte compositie, de ideale belichting, de balans tussen creativiteit en techniek. Voor even ging het niet om het verhaal achter de beelden, maar om het bereiken van dat ene magazinewaardige resultaat (het doel dat ik voor mezelf had opgesteld). En dat bracht me ver buiten mijn comfortzone. Geposeerd fotograferen is niet mijn natuurlijke stijl, maar deze week is bedoeld om te leren. Heb ik die ene perfecte foto gemaakt? Dat oordeel laat ik aan anderen over, maar het proces was het waard.
Na een lange dag vol camera-instellingen en poses, werden we getrakteerd op een typisch Turks stoofpotje. Daniëlle, die er met zoveel passie over sprak, wist (bijna) iedereen te overtuigen om het te proberen. De smaken waren intens en verwarmend, een moment van rust na een drukke dag.
De avond bracht een nieuwe uitdaging: flitsen. Wat begon als een veelbelovend experiment, werd al snel een les in improvisatie. Problemen met de connectie tussen de flitsers en frustrerende technische haperingen zorgden voor de nodige obstakels. Maar zoals altijd bleek ook dit leerzaam. Door vallen en opstaan ontdekte ik wat wel werkte, en soms is dat belangrijker dan het perfecte plaatje. Het leren was hier zeker interessanter dan het resultaat.
Dag 3 was fysiek misschien niet de zwaarste, maar op fotografisch vlak was het een marathon. Drie koppels, drie unieke verhalen, en een dag vol leren, proberen en groeien. Klaar voor wat dag 4 brengt, mijn lens en ik zijn er helemaal klaar voor.
Kijk uit!
Deze week draait niet alleen om fotografie, maar ook om reflectie en richting. We begonnen de ochtend met een sessie waarin we onze doelen en koers voor het komende jaar bepaalden. Waar wil ik me op focussen? Wat wil ik bereiken? Hoe kan ik jou als klant nog beter van dienst zijn? Eén ding is zeker: er komen mooie dingen aan. Zo lanceer ik binnenkort een nieuwsbrief! Wil je als eerste op de hoogte zijn van updates en nieuwtjes? Ik beloof je: het wordt de moeite waard. Hou dan zeker de Socials in de gaten!
Na al dat plannen was het tijd voor actie! En een dosis ongevraagde adrenaline. Op de planning stond een pittige hike door de Red Rose Valley. Mijn eerste instinct? Niet doen. Het zou te zwaar zijn voor mijn lichaam, dacht ik. Maar na het zien van de filmpjes en het bekijken van het af te leggen traject besloot ik tóch mee te gaan. En ja, het was pittig en met het nodige gepuf.
Het terrein was uitdagend, maar gelukkig lag het tempo lager dan tijdens de hike door de Pigeon Valley. Dat gaf me de kans om even op adem te komen wanneer dat nodig was. De omgeving was prachtig, ruig en indrukwekkend. Toch kreeg deze hike een onverwachte wending.
Op een smal pad, waar je zou verwachten dat wandelaars voorrang hebben, dook plotseling een mountainbiker op. In volle vaart reed hij dwars op onze groep in. Hoe hij ons (of in ieder geval de spotters die er zouden staan), achttien vrouwen in felgekleurde kleding, niet gezien heeft, is voor mij nog steeds een raadsel. En alsof dat niet genoeg chaos bracht, volgden er twee anderen vlak achter hem.
Sabrina, die eerst liep, ving de grootste klap op en hield er een pijnlijke enkel aan over. Zelf kwam ik er vanaf met een wiel op mijn tenen, pijnlijk, maar gelukkig niet ernstig. Toch was het een herinnering om altijd alert te blijven, zelfs op rustige wandelpaden. Dus een waarschuwing als je ooit door de Red Rose Valley wandelt: kijk uit voor mountainbikers, want niet alle paden zijn even veilig.
Na die hectische ervaring konden we de dag gelukkig rustig afsluiten. We genoten van een heerlijk diner dat voelde als een warm deken na een lange dag. En om de avond helemaal perfect te maken, werd het diner gevolgd door een gezellig pyjama feestje. Lachen, delen en gewoon samen ontspannen, een perfecte balans na een dag vol pieken en onverwachte dalen.
Dag 4 zat vol contrasten: plannen voor de toekomst, fysieke uitdagingen en een vleugje chaos. Maar boven alles was het een dag die herinnerde aan hoe belangrijk het is om soms buiten je comfortzone te stappen en te genieten van wat op je pad komt of het nu geplande doelen zijn of onverwachte botsingen.
Zelfs thuiskomen hoort bij reizen
De laatste dag begon met een simpele missie: doel 1, krijg die koffer dicht. Tot mijn eigen verbazing ging dat sneller dan verwacht. Misschien omdat ik wist dat het avontuur er bijna op zat en ik klaar was om naar huis te gaan. Doel 2, zo vlot mogelijk naar huis, leek iets uitdagender, maar dat was buiten een rustige start gerekend.
We vertrokken ruim op tijd en stopten eerst in Göreme voor een laatste koffiepauze. Het was een moment om nog even op adem te komen en na te genieten van de afgelopen dagen. In diezelfde ontspannen sfeer scoorde ik een prachtige tas, eentje die je ongetwijfeld vaak voorbij zult zien komen op de socials.
Na het koffiemoment brachten we Yolanda naar haar volgende avontuur. Ze bleef nog een paar dagen om de omgeving verder te verkennen en alles volledig in zich op te nemen. Voor ons was het tijd om door te rijden naar de luchthaven, Kajseri. En daar kwam de eerste les van de dag: als je ooit via Kajseri vliegt, zorg dat je eet en drinkt vóór de veiligheidscontrole. Achter de controle was er bijna niets meer te vinden, op een klein winkeltje na waar je met geluk wat koekjes of water kon halen. Maar goed, voor we het wisten zaten we op onze vlucht naar Istanbul.
Daar begon het spannendste deel van de dag: de transfer. Ik had nog nooit een overstap gedaan waarbij je van een binnenlandse naar een internationale vlucht moest switchen, en eerlijk? Het idee vond ik behoorlijk intimiderend. Aan de douanecontrole vroeg een vrouw opeens: “En je andere paspoort?” Ik stond perplex. Welk ander paspoort? Wat bedoelde ze? Ze herhaalde het, terwijl ze verwees naar een denkbeeldig document met een stempel van mijn aankomst. Toen ik haar verzekerde dat ik maar één paspoort heb en dat daar wel degelijk een stempel in stond, rolde ze zuchtend met haar ogen, stempelde mijn enige paspoort alsnog af, en liet me doorgaan.
Maar de chaos was nog niet voorbij. Een paar passen verder stond een kleine man in een pak met een bordje “Amsterdam.” Hij zei dat we moesten wachten tot iedereen er was, zodat hij ons naar de gate kon begeleiden. Dat klonk spannend. Wij fantaseerden al over busjes die ons rechtstreeks naar de gate zouden brengen. Maar nee hoor, de man liep in een moordend tempo voor ons uit door de luchthaven en bracht ons gewoon naar de juiste rij. Niks spectaculairs, maar ik was toch blij dat we niet hoefden te zoeken.
En toen, eindelijk, zaten we op onze vlucht naar huis. Naar Schiphol, waar het mooiste moment van de dag wachtte: de liefste stond daar, klaar om me op te halen. Het avontuur zat erop, en ik keek terug op een week vol unieke ervaringen, uitdagingen en herinneringen die ik me altijd zal blijven herinneren.
Soms is thuiskomen het mooiste deel van een reis. Maar de verhalen die je meeneemt? Die je dan kan delen maken het nog mooier.