Het afgelopen jaar,
Dit was 2024!
Een jaar van groei, verandering en onverwachte mijlpalen
2024 was een jaar waarin ik alles heb gevoeld, het was een jaar van lachen, leren, tranen, en groei. Tijdens het Build Your Photography Business-programma zei Eliene iets dat me sindsdien is bijgebleven: "Je overschat wat je in een dag kunt doen en onderschat wat je in een jaar kunt bereiken." En weet je, daar stond ik toen niet echt bij stil. Maar nu, met december als een moment van terugblikken, kan ik niet anders dan denken: Wat had ze gelijk!
Als ik nu, een jaar later, naar mezelf kijk, sta ik versteld. Had je me vorig jaar december verteld wat ik allemaal zou bereiken in 2024? Ik had je keihard uitgelachen. Niet omdat ik het niet wilde geloven, maar omdat het simpelweg zo ver weg leek.
Dit jaar voelde als een rollercoaster van groei. Niet alleen als fotograaf, maar ook als mens. Ik heb nieuwe uitdagingen aangegaan, grote en kleine, en soms voelde het alsof ik mijn eigen verhaal opnieuw moest schrijven. Dat proces heeft me niet alleen geholpen om mijn stijl te ontwikkelen, maar het liet me ook zien wat echt telt: het vastleggen van die kleine, ongrijpbare momenten die uiteindelijk ons hele leven vormen.
En weet je wat? Ik kijk nu al uit naar wat het komende jaar me gaat brengen. Want als dit jaar me iets heeft geleerd, is het wel dat er altijd ruimte is voor groei, zolang je maar bereid bent die eerste stap te zetten.
Een naam met betekenis
Eind 2023 begon ik aan het Build Your Photography Business-programma. Niet omdat ik al een duidelijk plan had om fotograaf te worden, maar simpelweg omdat ik voelde dat ik meer over fotografie wilde leren. Het idee om er echt mijn werk van te maken? Dat speelde toen nog helemaal niet. Maar toen kwam januari 2024. Ik deed mijn eerste zakelijke shoot, ontdekte mijn stijl en leerde ontzettend veel bij. Vanaf dat moment begon het echt te kriebelen.
Samen met mijn man besloten we onze dromen samen te voegen en begonnen we te schrijven aan een nieuw hoofdstuk: Anstor. Het was geen gemakkelijk proces, er waren uitdagingen en momenten van twijfel. Zo mocht ik geen bestuurder zijn van de Orde van architecten, was het voor mij heel onbegrijpbaar hoe dit alles in elkaar zat, maar in mei was het zover: we lanceerden ons bedrijf, Anstor, waar fotografie en architectuur samenkomen. We ondersteunen elkaar, vullen elkaar aan, en leven nu allebei onze passie. Een droom die werkelijkheid werd.
Heb ik je ooit verteld waar de naam Anstor eigenlijk vandaan komt? We wilden iets met betekenis, iets dat verder ging dan simpelweg onze achternamen of een directe verwijzing naar architectuur en fotografie. Na wat brainstormen kwamen we uit op de woorden Light en House. Maar al snel ontdekten we dat er al talloze bedrijven waren met de naam Lighthouse. Dus besloten we het persoonlijker te maken.
We doken terug in onze herinneringen naar een plek die we nooit meer zouden vergeten: een prachtige vuurtoren bij het dorpje Stoer in Schotland. Het was zo’n magisch moment. De avond ervoor hadden we een mooie kampeerplek gevonden, een paar kilometer vóór de vuurtoren. Achteraf gezien hadden we misschien nog iets verder kunnen rijden om pal naast de vuurtoren te overnachten. Maar wat we de volgende ochtend zagen, maakte alles goed.
Toen we verder reden, kwam de vuurtoren langzaam in zicht. Het eerste zonlicht brak door en liet de vuurtoren baden in een zacht, gouden licht. Het moment voelde perfect, licht, kracht, eenvoud. Dat beeld bleef ons bij en werd uiteindelijk de inspiratie voor onze naam. Anstor is een eerbetoon aan dat bijzondere moment en aan de vuurtoren van Stoer, een plek die voor altijd een speciale betekenis voor ons heeft.
Blader hieronder zeker even door de archief beelden van die reis. Zo zie je ons kampeerplekje (met de meest magische zonsondergang) alsook de bewuste vuurtoren.
Afgelopen Jaar: Een Reis van Zelfontwikkeling en Groei
En voor ik het wist, was het al juni. Het Build Your Photography Business-programma liep op zijn einde, en alles voelde nog zo pril. Wat nu? Ik wist één ding: ik wilde verder groeien. Verder ontwikkelen. Iets nieuws proberen. Mijn fotografie écht naar een hoger niveau tillen. Maar hoe doe je dat?
Afgelopen jaar heeft me geleerd dat je groei vaak vindt buiten je comfortzone. Dus besloot ik precies dat te doen: mijn grenzen verleggen. Ik schreef me in voor een boudoir live dag, en het was een ervaring die ik nooit zal vergeten. Nog nooit had ik zoveel kracht gezien! Het was prachtig om te zien hoe vrouwen elkaar steunen, elkaar helpen om zich sterk en zelfverzekerd te voelen. Dit was een echte eyeopener. Fotografie gaat over veel meer dan alleen een mooi plaatje. Achter elke vrouw schuilt een verhaal. Elke vrouw heeft haar onzekerheden. En hoewel ik zelf niet als model voor de lens stond, gaf het vastleggen van die kracht en kwetsbaarheid mij zoveel energie.
Tijdens de afsluiting van het BYPB vroeg Eliene me of ik zin had in de Level Up. Mijn eerste reactie? Nee! Het voelde alsof dat nog te vroeg voor me was. Maar natuurlijk begon het te knagen. En voor ik het wist, stond het programma op mijn planning voor het najaar.
De Level Up begon direct met een avontuur: een tweedaagse in een tentje, en eindigde bij de ruige rotsen van Cappadocië (lees meer over deze ervaring in mijn blog over Cappadocië). Het afgelopen jaar heeft me laten zien hoe belangrijk het is om je bedrijf, en jezelf, steeds opnieuw uit te dagen en te ontwikkelen. Het was een intens traject waarin ik leerde hoe ik mijn bedrijf sterker kon neerzetten. Maar makkelijk? Zeker niet. Vooral niet omdat het najaar allesbehalve voorspelbaar bleek te zijn. Wat er op mijn pad kwam, had ik nooit kunnen voorzien...
Trots op het onverwachte
Tijdens de zomer van afgelopen jaar zagen we onze kleine jongen groeien. Van een baby veranderde hij in een eigenwijze peuter. De eerste woordjes, een sterk eigen willetje… Hij leek geen moment stil te staan. Zelfs nu verbaas ik me dagelijks over wat hij allemaal al kan. Soms schrik ik zelfs van de dingen die hij zegt of doet, en denk ik bij mezelf: "Hoe kan dit? Je bent nog geen twee!"
Maar wat wisten we toen nog niet? Dat nummer twee ook al stilletjes aan het groeien was in mama’s buik. Wat waren we verrast toen we in september die positieve zwangerschapstest zagen. Ik wilde het misschien niet meteen toegeven, maar de ochtendmisselijkheid liet weinig ruimte voor twijfel. Ja, 2025 wordt een bijzonder jaar! Want deze Pasen brengen de paasklokken niet alleen eitjes, maar ook een kleine meid. En wat springt ze al vrolijk rond in mama’s buik.
Natuurlijk maakte dat het toch al drukke najaar extra intens. Hallo vermoeidheid, misselijkheid en allerlei zwangerschapskwaatljes … Ik zei het vaak: "Ik zit met een parasiet." Maar wel eentje waar ik zielsveel van hou. Ze neemt mijn lijf over, maakt het helemaal van haar. Maar zolang ze goed groeit, maakt het mij niet uit.
Het werd allemaal nog spannender toen ik naar Cappadocië vertrok. De hikes waren pittig, zeker met een groeiende buik. Maar ik deed het! En wat ben ik trots op mezelf. Afgelopen jaar was een jaar vol uitdagingen, zowel fysiek als emotioneel. Als ik toen had geweten hoe zwaar het zou worden, had ik de maanden misschien rustiger ingepland. Maar eerlijk? Ik zou het niet anders willen. Elk moment, hoe zwaar ook, heeft me sterker gemaakt en me doen groeien.
Afscheid vol liefde
Eén ding had ik het afgelopen jaar graag anders gezien: het afscheid van onze geliefde hond. In januari zou ze zes jaar worden.
Ze was altijd een spring in het veld, vol enthousiasme en energie. Zij en ons zoontje waren onafscheidelijk, twee handen (of poten) op één buik. Hoe kon het ook anders? Hij deelde maar wat graag zijn eten met haar. Ze was niet alleen zijn speelkameraadje, maar ook mijn steun en toeverlaat. Altijd aan mijn zijde, altijd daar om me op te vrolijken. Wanneer ik me wat minder voelde, kwam ze zonder aarzelen tegen me aanliggen, alsof ze precies wist wat ik nodig had.
Maar in slechts twee maanden tijd veranderde alles. Van een speelse, levendige hond ging ze naar doodzieke. Een snel groeiende kanker nam haar veel te snel van ons weg. Het is niet te bevatten hoe leeg ons huis nu voelt zonder haar.
Maar Stitch, je blijft voor altijd bij ons. Je wordt gemist, meer dan woorden kunnen zeggen, en je zult altijd herinnerd worden als ons trouwe maatje en onze vrolijke steun in moeilijke tijden.
Just rebel on!
Afgelopen jaar heeft ons geleerd hoe fragiel en kostbaar het leven is, in al zijn facetten. Van het zien opgroeien van ons zoontje, tot het afscheid nemen van Stitch en de vreugdevolle verwachting van een nieuw leven in mijn buik. Het was een jaar van uitersten, van verdriet en verlies, maar ook van groei en nieuwe hoop.
Stitch heeft ons huis en hart gevuld met liefde, en hoewel ze er fysiek niet meer is, leeft haar geest voort in de herinneringen die we samen hebben gemaakt. Tegelijkertijd kijken we uit naar de komst van onze kleine meid, die een nieuw hoofdstuk aan ons verhaal zal toevoegen.
Het leven is soms moeilijk te begrijpen, maar juist die momenten van hoogte- en dieptepunten maken het zo waardevol. Terwijl ik deze woorden schrijf, besef ik meer dan ooit dat elk hoofdstuk, hoe zwaar of mooi ook, zijn plek heeft in ons verhaal. 2025 staat voor de deur, en ik kijk er met een warm hart en open blik naar uit. Want als ik één ding heb geleerd, is het dat we sterker zijn dan we denken, en dat elk moment, hoe groot of klein, de moeite waard is om te koesteren. Dus zorg dat je die herinneringen kan bewaren.
